مهناز افشار تهیه‌کنندگی یک نمایش را در استان سیستان و بلوچستان برعهده گرفت. این خبر را مهدی بلوچ‌زهی، از هنرمندان این خطه اعلام کرد.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، مهناز افشار در استوری اینستاگرام خود توییت مهدی بلوچ‌زهی، از هنرمندان سیستان و بلوچستان را بازنشر کرد که به این شرح است: «مهناز افشار، بازیگر سینما در اقدامی ارزشمند به منظور حمایت از تئاتر شهرستان‌ها، هنرمندان و زنان بلوچ تهیه‌کنندگی «داغ یک شبانه بلوچی» از نیکشهر را برعهده گرفت.
این نمایش به رنج‌های زنان در جامعه سنتی سیستان و بلوچستان می‌پردازد و برای رقابت در جشنواره استانی آماده می‌شود.»
۲۵۸۲۴۳
گلشید گرامی کارگردان جوان که به تازگی فیلم زهرعشق به کارگردانی او وارد سینمای خانگی شده بااستایلی بسیارلاکچری
سال 68 ایران کشوری جنگ‌زده بود؛ زیرساخت‌ها و تأسیسات مهم آسیب دیده بودند. محرومیت‌های قدیمی هم همچنان بودند. قرار شد همان نیروی بزرگ مردمی که جبهه‌ها را فتح کرد برای سازندگی هم استفاده شود؛ قرارگاه سازندگی خاتمالانبیا تشکیل شد.
مجله فارس پلاس؛ امین رحیمی: ابتدا تشکیلات منظمی برای کار وجود نداشت؛ کار زیاد بود و بودجه‌ای نبود و برنامه‌ای هم. ولی کار نمی‌توانست روی زمین بماند. ایران کشوری بود با محرومیت‌های تاریخی و کمبودهایی که از دهه‌های گذشته ارث برده بود و زخم‌های جنگ تحمیلی. طبق اصل 147 قانون اساسی نیز امکانات نیروهای مسلح برای خدمت‌رسانی به مردم مهیا بود؛ «دولت باید در زمان صلح از افراد و تجهیزات فنی ارتش در کارهای امدادی، آموزشی، تولیدی و جهاد سازندگی با رعایت کامل موازین عدل اسلامی استفاده کند در حدی که به آمادگی رزمی ارتش آسیبی وارد نیاید». بر همین اساس قرار شد قرارگاهی برای سازندگی تشکیل شود که به‌ویژه برای آب‌رسانی، سدسازی، راه‌سازی و انتقال آب و نیرو فعال باشد. نیروهای حاضر و آماده هم برای تشکیل قرارگاه وجود داشت؛ نیروهای باتجربه و مهندسانی که «سازندگی» تمام کار و زندگی‌شان بود. کجا؟ در جبهه‌ها.
در پایان جنگ، ایران 120 گردان مهندسی در اختیار داشت
شاهکارهای مهندسی در جبهه!
«مهندسی رزم» رمز پیروزی در بسیاری از عملیات ایرانی‌ها بود؛ اینکه از تخصص و توانایی افراد برای برنامه‌ریزی و ابتکار عمل جنگی و حتی تغییر شکل میدان جنگ استفاده شود. در جبهه‌های جنگ تحمیلی گردان‌های مهندسی منظم و کارآمدی شکل‌گرفته بود برای ساخت مانع، نصب سنگرهای پیش‌ساخته، عملیات تخریب، ساخت کانال و خاک‌ریز و همچنین ساخت مسیرهای دسترسی.
تأثیر مهندسی رزم در پیروزی‌ها به افزایش تعداد گردان‌های مهندسی انجامید و اواخر جنگ ایران بیش از 120 گردان مهندسی داشت با بیش از 3 هزار دستگاه ماشین‌آلات مهندسی که کارهای عادی و تخصصی نظیر ساخت پل‌های ثابت و شناور، انواع سنگرها، ساخت اسکله، ساخت تأسیسات حفاظتی و... انجام می‌دادند.
پل خیبر بزرگترین پل شناور نظامی در جهان بود
نقش این گردان‌های مهندسی در عملیات بیت‌المقدس، فتح المبین، طریق‌القدس، محرم، خیبر و والفجر پررنگ بود. شاهکارهایشان هم ساخت پل شناور «خیبر»، بزرگترین پل شناور نظامی جهان به طول 13 کیلومتر روی هورالعظیم برای دسترسی به جزایر مجنون، ساخت پل لوله‌ای «بعثت» به طول یک کیلومتر که آن را شاهکار مهندسی جنگ می‌دانند و برای دسترسی به فاو روی رودخانه خروشان اروندرود، مسیری آسفالته برای نیروهای ایرانی پدید آورد و همچنین ساخت جاده خاکی «سیدالشهدا» روی هورالعظیم!
نحوه ساخت پل بعثت در برخی دانشگاه‌های معماری جهان تدریس می‌شود
بسیاری از این شاهکارهای مهندسی حاصل خلاقیت و طراحی مهندس شهید «بهروز پورشریفی» بود؛ رزمنده‌ای که ابتکاراتش بارها برای رزمندگان ایرانی پیروزی به ارمغان آورد و البته مایه شگفتی و تعجب عراقی‌ها شد.
محرومیت‌زدایی در مناطق جنگ‌زده
از آذرماه سال 68 قرارگاه خاتمالانبیا وارد میدان سازندگی شد و حدود یک دهه نیز به بازسازی مناطق جنگ‌زده، محرومیت‌زدایی و اجرای پروژه‌های کوچک و متوسط می‌پرداخت؛ بسیار کارآمد بود و کمک‌حال دولت و مردم. آن روحیه جهادگری که در جبهه‌ها دیده می‌شد به امداد کشوری جنگ‌زده آمد تا خرابی‌ها آباد شود. اغلب پروژه‌های قرارگاه در روستاها و مناطق دورافتاده و صعب‌العبور بود که هیچ پیمانکاری نه توان و نه انگیزه‌اش را داشت که کار را بر عهده بگیرد.
بزرگترین سد تاریخ ایران
در دهه 70 یک کار بزرگ بر عهده قرارگاه افتاد که نقطه عطفی برای توانایی‌هایش شد؛ پروژه‌ای ملی که سال 80 به بهره‌برداری رسید. سد کرخه با طول بیش از 3 کیلومتر و ارتفاع 127 متر بزرگترین سد خاکی خاورمیانه است. بزرگترین سد تاریخ ایران هم هست که با حجم مخزن بیش از 7 میلیارد مترمکعب بزرگترین دریاچه مصنوعی ایران را نیز پدید آورده است.
کرخه؛ بزرگترین سد تاریخ ایران و یکی از شاهکارهای قرارگاه خاتمالانبیا
تحریم و خودکفایی بنزینی
از سال 85 که تحریم‌ها علیه ایران شدت گرفت و شرکت‌های خارجی از ایران رفتند نقش قرارگاه در اجرای پروژه‌های ملی پررنگ‌تر شد. قرارگاه آن‌قدر توان فنی و شجاعت ملی داشت که پروژه‌های بزرگ را بپذیرد و از عهده‌شان برآید. برخی پروژه‌هایی که قرارگاه پذیرفت (ازجمله پروژه‌های مربوط به نفت و پتروشیمی) خیلی‌ها گمان می‌کردند آن‌قدر تخصصی است که از عهده انجامش برنمی‌آید. اما زود معلوم شد که قرارگاه تخصصی‌تر و توانمندتر از این حرف‌هاست.
مهمترین پروژه در آن دوره طرح توسعه فاز 15 و 16 پارس جنوبی بود که چون خارجی‌ها میدان را خالی کردند قرارگاه جایشان را پر کرد. علاوه بر آن قرارگاه در حوزه پتروشیمی و طراحی پالایشگاه و تولید بنزین هم فعال شد تا کار کشور لنگ نماند.
همین توانمندی قرارگاه، در دوره‌های مختلف به دولت ایران برای گذر از تحریم‌ها کمک کرد. یک نمونه در این حوزه تحریم واردات بنزین ایران بود که «ریچارد نفیو» در کتاب «هنر تحریم‌ها» درباره‌اش چنین اعتراف می‌کند: «در سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ خرد جمعی در واشنگتن ایجاب می‌کرد که اعمال تحریم‌ها بر واردات بنزین ایران و سایر محصولات نفتی و بنزینی می‌تواند دولت ایران را از پای درآورد. نماینده جمهوری‌خواه سنا، مارک کرک که یکی از طرفداران اصلی تحریم ایران بود در سال ۲۰۱۰ استدلال کرد که قرنطینه بنزین در مورد ایران می‌تواند چنان آثار وخیمی بر ایران داشته باشد که این کشور را متقاعد کند برنامه هسته‌ای‌اش را کنار بگذارد.» و بعد ادامه میدهد که ایران به جای تسلیم به توانایی‌اش تکیه کرد؛ «پالایشگاه‌های خود را بازطراحی کرد تا نیاز بنزین داخلی را تأمین کند... ایران توانست از این فشار عبور کند... واردات بنزین ایران به‌صورت میانگین سالانه از ۱۳۲ هزار بشکه در روز در سال ۲۰۰۹ به ۳۹ هزار و ۶۰۰ بشکه در سال ۲۰۱۰ رسید».
ستاره خلیج فارس؛ نخستین پالایشگاه تمام ایرانی
از نیمه دوم دهه 80 هر کاری را که دیگران نمی‌توانستند انجام دهند دولت به قرارگاه می‌سپرد؛ از ساخت خط لوله 900 کیلومتری گاز تا ساخت و تجهیز پالایشگاه و اسکله و سکوی دریایی نفت و گاز.
کارنامه شگفت‌انگیز؛ اعداد حیرت‌آور!
در دهه 90 قرارگاه سازندگی خاتمالانبیا مهمترین پیمانکار ایران شد. هر جا خارجی‌ها پا پس می‌کشیدند یا معطل می‌کردند یا اماواگر می‌آوردند یا از تحریم‌ها می‌ترسیدند قرارگاه کار را بر عهده می‌گرفت. البته عرصه را هم برای پیمانکاران داخلی تنگ نمی‌کرد. چون دولت‌ها پروژه‌هایی را که داخلی‌ها توان انجامش را به دلایل فنی یا مالی نداشتند به خارجی‌ها می‌سپردند و اگر آنها نمی‌آمدند قرارگاه در میدان سازندگی حاضر بود.
ارزیابی‌ها کارنامه‌ای شگرف از فعالیت‌های قرارگاه در اختیار می‌گذارد که نقش این نهاد در سازندگی ایران پس از جنگ را روشن می‌سازد. تا سال 96 قرارگاه خاتمالانبیا کارنامه‌ای داشت ازاین‌قرار:
- ساخت 60 سد با مجموع حجم بیش از 24 میلیارد مترمکعب (50 درصد کل حجم مخازن آب کشور)
- ساخت بیش از 6300 کیلومتر خط انتقال آب در 15 استان کشور
- ساخت بیش از 400 کیلومتر تونل انتقال آب
- اجرای بیش از 4000 کیلومتر لوله‌گذاری خطوط انتقال نفت و گاز در سراسر ایران
- ساخت بیش از 2600 کیلومتر آزادراه و بزرگراه و راه اصلی
- ساخت 4000 کیلومتر راه‌آهن
- ساخت بیش از 150 کیلومتر تونل راه
- ساخت بیش از 1500 کیلومتر راه روستایی در 9 استان کشور
- به زیر کشت بردن بیش از 35 هزار هکتار از اراضی مناطق محروم و مرزی
- ساخت 6 میلیارد لیتر مخزن بتنی و فلزی نفت و فرآورده‌های نفتی
- ساخت 163 پل و تقاطع غیرهمسطح
- ساخت 280 کیلومتر خطوط مترو با 150 ایستگاه در شهرهای سراسر ایران
- ساخت و تکمیل فازهای 15 و 16 پارس جنوبی به‌عنوان اولین پالایشگاه با مهندسی تمام ایرانی
- راه‌اندازی فاز 13 و فازهای 22، 23 و 24 پارس جنوبی
- ساخت پالایشگاه ستاره خلیج‌فارس به‌عنوان بزرگترین پالایشگاه میعانات گازی جهان برای خودکفایی کشور در تولید بنزین
مهارتی که در جهان ستوده شد
فعالیت قرارگاه خاتمالانبیا در حوزه‌های مختلف به دلیل تجربه و توان فنی بالا طی سال‌های اخیر بسیار تخصصی شده است. برخی پروژه‌های این قرارگاه جوایز ملی و بین‌المللی نیز کسب کرده‌اند. برای مثال اجرای پروژه پل طبیعت که در جشنواره جهانی مدیریت پروژه (IPMA 2015) در پاناما توانست در بخش طراحی و در بخش اجرا جایزه کسب کند. پروژه دیگری که ازنظر معماری اهمیت ویژه دارد پروژه ایوان و شبستان مصلای تهران است. این پروژه در حال اجراست و ساخت و تکمیل ابر سازه فولادی آن به دلیل اینکه یک دهانه 110 متری بدون ستون و به‌صورت خوداتکایی با روکش بتونی ایجاد خواهد کرد فصل جدیدی در معماری اسلامی و ایرانی محسوب می‌شود.
اجرای پل طبیعت، جایزه جهانی معماری را برای قرارگاه خاتمالانبیا به ارمغان آورد
مهیا برای امدادرسانی
امکانات و توان فنی قرارگاه خاتمالانبیا هر گاه نیاز باشد در دسترس مردم است. نیروهای این قرارگاه در حوادث طبیعی نظیر سیل و زلزله نیز به میدان می‌آیند و به امدادرسانی، آواربرداری، اسکان موقت، ساخت کانکس، ساخت اماکن و بناهای کاربردی، تأمین امکانات اولیه اسکان، لایروبی و... می پردازند. در حادثه سیل فروردین امسال این قرارگاه به تمامی امکانات و نیروهایش در سراسر ایران آماده باش داد؛ بازگشایی راه‌ها برای دسترسی نیروهای امدادی به سیل‌زدگان اولویت اول کارشان بود.
همان روزهای ابتدایی حادثه سیل 385 دستگاه ماشین آلات سنگین این قرارگاه عازم مناطق سیل‌زده شدند و فقط 35 دستگاه ماشین های سنگین و نیمه‌سنگین برای بازگشایی پلدختر و معمولان شبانه روز فعالیت می کردند.
اجرای 2160 پروژه ملی
قرارگاه خاتمالانبیا زیرمجموعه‌های اجرایی توانمندی دارد نظیر گروه‌های کربلا، نوح، قائم، سماوات، کوثر و عاشورا. موسسه‌ها و شرکت‌های تخصصی هم دارد ازجمله نور، سما، نفت و گاز سپانیر، مهندسین مشاور ایمن‌سازان، سپاسد و حرا. این قرارگاه که طی 3 دهه بخش عمده محرومیت‌زدایی کشور را بر عهده داشته است با 5 هزار شرکت تخصصی کار می‌کند و 200 هزار نفر نیروی انسانی دارد. خلاصه کارنامه 30 ساله‌اش هم اینکه تابه‌حال 2160 پروژه بزرگ ملی و بیش از 100 هزار پروژه متوسط و کوچک محرومیت‌زدایی را به نتیجه رسانده است. کارنامه‌ای که نشان میدهد نظامی‌های ایران نه‌فقط در میدان نبرد بلکه در عرصه آبادانی و سازندگی نیز توانمند و حماسه‌آفرین هستند.
انتهای پیام/
ایرانول در بین صد شرکت برتر کشور باز هم خوش درخشید
ماکسیم قابلیت جدیدی را با عنوان «پیشنهادهای رانندگان» به اپلیکیشن خود افزود
فیلم زهر مار را در فیلم گردی رایگان تماشا کنید
در خرید اسپیکر به چه معیار هایی باید توجه کرد؟
رزرو آنلاین اقامتگاه های بومگردی یزد از معتبرترین سایت رزرو هتل
10 تاثیر مثبت تبلیغات در گوگل بر روند رشد استارت آپ ها
جواد طوسی منتقد سینما یادداشتی درباره فیلم سینمایی «خون شد» به کارگردانی مسعود کیمیایی منتشر کرد.
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ جواد طوسی منتقد سینما در یادداشتی که در صفحه شخصی اش منتشر کرد، درمورد فیلم «خون شد» مسعود کیمیایی نوشت: مسعود کیمیایی این بار در "خون شد" با ذهنی نشست پیدا کرده و نگاهی دغدغه مند، علنا به سیم آخر زده است. همه ی آن اِلمان ها و نشانه‌های مضمونی و مفهومی و کاربُرد "چاقو" که همواره زمینه ساز موضعی مخالف و پرخاشگرانه از سوی برخی از منتقدان نا آشنا وکج فهم بوده، اینجا حضوری بمراتب پررنگ تر و نمایشی تر در قالب و اجرایی موتیف گونه پیدا کرده است.
در حین مشاهده "خون شد" به این واقعیت پی بردم که بیننده ی فیلمی با این حال و هوا و مشخصه ها در وهله اول باید با دنیا و جهان بینی کیمیایی و شیوه روایی اش ارتباط برقرار کند تا موقعیت و خصایص آدمها و رفتار انسانی و یا خشونت آمیزشان برایش متقاعد کننده باشد.
تصور می کنم باید این حق رابه فیلمسازی ۷۸ ساله با ۵۲ سال حضور بی وقفه در سینما و دو دوره ملتهب و پرفراز و نشیب تاریخی بدهیم که با سلیقه و زبان نمایشیِ مستقل خودش به سراغ موضوع انتخابی برود و نسبت به جامعه معاصر واکنش نشان دهد.
پس اگر شماری از بینندگان فیلمش با دنیای ساخته و پرداخته ذهن او ارتباط برقرار نمی‌کنند، مقصر کیمیایی نیست. در چنین وضعیتی منتقد منصف و واقع‌بین، نهایتا می تواند بگوید از فیلم خوشم نیامد، زیرا نتوانستم با این دنیا و آدمهایش رابطه برقرار کنم. اما تعمیم این خوش نیامدن به اِشکال تراشی های بی منطق و تجویز نسخه های انتزاعی در قالب "نقد فیلم" یا اظهارنظرهای شفاهیِ بی‌ربط، نشان ازدور بودن از این حوزه دارد و یا رنگ و بوی مغرضانه پیدا می کند.
برای رفع هرگونه سوتفاهم، مثالی می‌زنم. یک استاد جامعه شناسی که بیشتر با مباحث تئوریک کار دارد، ممکن است ابتدا به ساکن با نگاهی خالی الذهن و بدون شناخت کافی از سینمای کیمیایی و مولفه هایش نشانه شناسی "چاقو" به عنوان یک عنصر تکرار شونده در کلیّت فیلم "خون شد" و نمایش خشونت در چند سکانس فیلم را مورد تحلیل روبنایی قرار دهد و آن را ترویج لُمپنیسم و آنارشیسمِ کور بداند. اما فرد دیگری در همین حوزه با اِشراف بر سبک کاری کیمیایی و نگرش اجتماعی‌اش با اتکاء بر عنصر "قهرمان" و تاکید بر "مواجههء فرد در برابر سیستم" در دوره‌های مختلف اجتماعی وسیاسی، هویتی متفاوت به این سلاح مهاجمِ اینجایی بدهد و آن را نشانه ای از کُنشمندی در اجرایی عدالتخواهانه بداند و منطق پذیری خشونت را در یک "آنارشیسم اجتماعی" جستجو کند.
دیگر داش آکل و گود زورخانه‌ای نیست تا مراسم تجهیز، آنگونه در خلوت به جا آورده شود. فضلی قهرمان سمپاتیک این روزگار کیمیایی از همان ابتدا بعد از آمدن به خانه و آگاهی از پاشیده شدن شیرازه کانون خانواده چاقویش را بیرون می‌آورد و برای مقابله با نیروهای پلید و شر عزمش را جزم می‌کند و جالب آنکه برای ستیز نهایی در به چنگ آوردن سندی که باید برایش خون داد، لباس رسمی می‌پوشد و به پیراهنش دکمه سردست می‌زند؛ درست مثل خالقش مسعود کیمیایی که در روزگار پرحال و حوصله‌اش عاشق این گونه لباس پوشیدن شیک و خوش قواره بود. مجلس آدم او در این روزگار نامراد، "مجلس خون" است.
"خون شد" در عین حال بسیار در خدمت جنس سینمای تألیفی مسعود کیمیایی است. باز نقطه انتخابی دلخواه و آگاهانه برای قهرمان کیمیایی در گستره آرمان‌خواهی و عدالت‌جویی (روشت شدن دوباره‌ی چراغ خانه) و در سایه قرار گرفتن عشقی که اینجا فقط نامش (ثریا) هم از گاه زمزمه می‌شود و ما معشوق را اصلا نمی‌بینیم. باز ضربه‌ای نهایی و مهلک به قهرمان منتخب کیمیایی در کانون حادثه و معرکه‌ای که به او تحمیل شده که در اینجا ضارب را هم نمی‌بینیم. باز قهرمانی تنها که کارش را انجام میدهد (بازگرداندن افراد پراکنده شده‌ی خانواده به درون خانه) و خودش در سیاهی شب در آن کوچه خلوت گم می‌شود، درست مثل قهرمانان فیلم‌های وسترن. فضلی که بود؟ آدمی با اصول و عقاید خاص خودش که شبی سایه او بر دیوار آن کوچه قدیمی افتاد و در انتها باز به همین سایه‌اش پناه آورد و بدن زخم خورده‌اش را کشان کشان حمل کرد و به زمین افتاد و بلند شد و تنهای تنها، ایستاده رفت ولی یاد و خاطره‌اش در صافی ذهن ما باقی ماند. فضلی واسطه‌ی محرم این دوران فیلمسازی است که با آثارش گویی تبارشناسی تاریخی می کند و در عین حال پیشنهاد میدهد.
حالا در "خون شد" همین قهرمان گمنام، خیلی سفت و سور در جمع خانواده می‌گوید اول از همه "خانواده" و از پدر و زن خانواده مورد شماتت قرار می‌گیرد که انسان و آدمها در این میان چه می‌شوند و او باز پای حرفش می‌ایستد و می‌گوید "اول خونه و خونواده، خونه یعنی همه چی". این آدرس در مفهوم متعالی و آرمانی‌اش می‌تواند بهترین پیشنهاد برای جامعه‌ای متشتت و جدا افتاده و به قدر کافی آسیب‌پذیر شده باشد. فضلی با همه‌ی نشانه‌ها و شناسنامه‌ی مهجورش، اسباب خیر و عامل محرکی برای اجرای مناسکی دوباره و مقدس که ریشه در خاک این سرزمین دارد می‌شود.
چه مناسکی پاکتر و عزیزتر و مقدس‌تر از بوسه زدن یک دخنر زخم خورده و از بند رسته به در خانه‌ی پدری‌اش، چه فریاد و اعتراضی دلنشین‌تراز فریاد آن زن صبوری که دادخواهی‌اش را متوجه مرد خانواده می‌کند. آدم‌های کیمیایی با خونشان هویت گمنام و اصیل خود را به رخ می‌کشند. رضا موتوری پنجه‌ی خونینش را به پرده سفید تراس سینما دیانا کشید. قدرت نگاه حسرت‌بار و آمیخته با بغضش را به حیاط شلوغ "مدرسه بدر" انداخت و دست خونی‌اش را به دیوار آجری مدرسه کشید. حالا مرتضی (سیامک صفری) برادر فضلی در سکانس پایانی، جلوی در خانه دست خونی‌اش را به دیوار خانه می‌کشد. این دست است برای ثبت و ضبط نشانه‌ها و مکان‌های متبرک تنیده شده در ذهن کیمیایی پرده سینما همان قداستی را دارد که یک مدرسه قدیمی زیر بازارچه با همه‌ی خاطرات پرشورش برای یک چریک زخمی دارد. اکنون در دوره‌ای رنگ باخته، این تقدس را در دیوار به خون آغشته شده‌ی خانه‌ای قدیمی می‌بینیم که می‌تواند نشانه‌ای از این سرزمین، با همه ریشه‌ها و پایه‌های اخلاقی و موج گرم انسانی‌اش باشد.
من با این نماها و صحنه‌ها بغض کردم و اشک گونه‌هایم گواهی است بر تعهد پایمردانه فیلمسازی که هنوز دلش برای سرزمین خود و رکن اصلی آن یعنی "خانواده" همچون جان فورد کبیر می‌تپد. زمانی در تبلیغ فیلم "خاک" آمده بود: خاک راز دارد، خاک شرف دارد، دیدن خاک جرأت می‌خواهد. حالا همین عناوین پیوند خورده به هم، برازنده‌ی "خون شد" است.
"خون شد" را بازگشتی دوباره به دوران اوج فیلمسازی مسعود کیمیایی می‌دانم. بدون شک ایجاد فضایی متمرکز و بدون استرس در پشت صحنه فیلم از سوی تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار در این موفقیت می‌توان موثر دانست.
صحبت از بازی‌های درخشان فیلم پیوند ادبیات با سینما در دل رئالیسم، دیالوگ نویسی ناب کیمیایی و معادل‌سازی تصویری برای‌شان، زیبایی‌شناسی قاب و تشخص میزانسن، فیلمبرداری چشمگیر علیرضا زرین‌دست و دیگر وجوه ارزشمند آن همچون صدا و موسیقی متن، بماند برای زمان نمایش عمومی‌‌اش. سر تعظیم فرود آوردن در برابر فیلمسازی با درک و تعهد و جوهره‌ی انسانی و شرف جامعه‌نگری مسعود کیمیایی را یک وظیفه اجتماعی و ملی می‌دانم. خوش دارم جلوتر از همه این ادای دین تاریخی را عهده‌دار شوم. دمت گرم و راهت مستدام اقای کیمیایی.
آیا میخواهید پربازدیدترین موضوعات برای شما ارسال شود؟
نظر شما